زمینه و هدف: هدف این پژوهش تعیین نقش تعدیل کنندگی ذهنی سازی همسر در رابطه بین دلبستگی ناایمن و رضایت زناشویی در زوجین شهر تهران بود. روش: روش پژوهش جزء مطالعات توصیفی، از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین شهر تهران در سال 1400 بود، همچنین نمونه پژوهش شامل 100 زوج به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. به منظور اندازه گیری داده¬ها از سه پرسشنامه تجربه روابط نزدیک، رضایت زناشویی و ذهنی¬سازی استفاده شد. تحلیل و تجزیه داده های پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه (به شیوه گام به گام) از طریق نرم افزار (SPSS) نسخه 26، تحلیل گردید. برای محاسبه متغیر تعدیل کننده از آزمون روابط تعاملی(تعدیلگر) استفاده شد. یافته¬ها: یافته¬ها نشان داد بین رضایت زناشویی و دلبستگی ناایمن ارتباط منفی معنادار( 05/0 p<) و بین دلبستگی ناایمن با ذهنی¬سازی رابطه معنادار منفی وجود دارد ( 05/0 p<). بین ذهنی سازی با رضایت زناشویی رابطه معنادار مثبت به¬دست آمد ( 05/0 p<)؛ همچنین متغیر ذهنی¬سازی همسر در رابطه میان دلبستگی ناایمن با رضایت زناشویی نقش تعدیل کننده داشت (001/0>P). نتیجه¬گیری: بنابراین با توجه به اینکه ذهنی¬سازی همسر نقش تعدیل کننده در رابطه میان رضایت زناشویی و دلبستگی ناایمن دارد و موجب ارتقا و بهبود رابطه زوجی می¬شود، توصیه می¬شود که به كمك افراد متخصص در این زمینه، یعنی درمانگران حیطه ذهنی¬سازی و دلبستگی، به موجب پیشگیری از اثرات منفی دلبستگی ناایمن بر رابطه و افزایش ظرفیت ذهنی¬سازی در زوجین، اقدام نمایند.